Οι επίγονοι
Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματαΒγαίνουνε ολοένα άνθρωποι σαν οργισμένες λέξειςΣε δαχτυλοδειχτούν και σε υβρίζουν·Νέοι, χτες μόλις παιδιά, με τη φλόγα στα μάτια5Νομίσματα νιόκοπα γεμάτα πάθος αγοράςΌμως το παρελθόν δεν αγοράζεται δεν μπορεί πια ν’ αγοραστείΗ κάθε σπασμένη φωλιά η κάθε σβησμένη λέξη.Εδώ τα παράθυρα γίναν αγχόνεςΔουλεύουν νύχτα μέρα σα ματόκλαδα10Όμως το αίμα Εκείνων δεν απαγχονίζεταιΔεν υποπτεύονται πως ολοένα τους κυκλώνειΔεν υποπτεύονται τί ξεπουλήθηκε — για να δολοφονούν.
Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκησηΜια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο15Ένας κοχλίας που ριζώνει ριζώνει πιο βαθιά.
(Στο τέλος όταν όλοι σαν κι εμάς)
Μανόλης Αναγνωστάκης (Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3)  |
