Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη...για να μην νιώθεται η Πληγή

Δανείζομαι και παραφράζω τους καβαφικούς στίχους για να μιλήσω για τέχνη και συγκεκριμένα τη θεατρική τέχνη. Είναι κι αυτή ένα ισχυρό αναλγητικό στον πόνο που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Και περνάω ευθύς αμέσως σε δύο παραστάσεις που παρακολούθησα στην πόλη μου.
Η πρώτη: Η Φαύστα του Μποστ, ένα έργο και ένας συγγραφέας που θαρρώ ότι δε χρειάζονται πολλές συστάσεις, από το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας. Μια ωραία παράσταση που σίγουρα θα σε διασκεδάσει και παράλληλα θα σου περάσει πολλά μηνύματα για τη νεοελληνική κοινωνία και νοοτροπία που όπως αποδεικνύεται από το '60 δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ο νεοπλουτισμός, ο ωχαδερφισμός, ο ατομικισμός, η επιφανειακή αντιμετώπιση της ζωής, η ημιμάθεια, η άγνοια της ιστορικής συνέχειας, η κοινωνική αδικία και η άνιση κατανομή του πλούτου ταλανίζουν και καταβαραθρώνουν το σύγχρονο νεοέλληνα. Η παράσταση του Θεσσαλικού θεάτρου είναι πολύ αξιόλογη και πολύ ωραία δοσμένη, σέβεται το κείμενο και σε κάποια σημεία θίγει και σύγχρονες πτυχές της ζωής μας. Οι ηθοποιοί είναι συνεπείς στο ρόλο τους και η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη. Το Ριτσάκι (Χάρης Φλέουρας) απογειώνει την παράσταση και προσφέρει στιγμές άπειρου γέλιου...

Και περνάω στη δεύτερη παράσταση: Κοινός λόγος από το θέατρο Νέου Κόσμου. Δεν έχω λόγια να μιλήσω για την ολοκληρωμένη αυτή παράσταση με τις καταπληκτικές ηθοποιούς και την υπέροχη σκηνοθεσία. Η απλότητα και η λιτότητα στο μεγαλείο της και όταν έχεις πέντε ηθοποιούς που έχουν σπουδάσει και δουλέψει μια ζωή την τέχνη τους τα λόγια είναι περιττά και το αποτέλεσμα άψογο.
Η παράσταση σε συγκινεί και σε ταξιδεύει και εντέλει σε γεμίζει αισιοδοξία για το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που κατορθώνει να επιβιώσει  και στο διωγμό αλλά και στον πόλεμο. Τα δεινά αντιμετωπίζονται με τη δύναμη της ψυχής και την πίστη στον αγώνα για επιβίωση. Αυτά είναι ιδανικά που δυστυχώς ο λαός μας με την αβάσταχτη ελαφρότητα της εποχής έχει λησμονήσει. Η Λυδία Κονιόρδου και όλες οι ηθοποιοί με ταξίδεψαν απόψε το βράδυ και μου έδωσαν μια νότα ελπίδας για το αύριο. Πιστέψτε με, την έχω τόσο ανάγκη!

Δεν υπάρχουν σχόλια: